«Που λες, δεν είναι το μέρος. Είναι οι άνθρωποι».

Έχω καταλήξει πως αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος να περιγράψω τον λόγο για τον οποίον αγαπάω τον τόπο όπου μεγάλωσα. Ένας τόπος με ιδιαίτερη σημασία για μένα, που όσο κι αν μου φαίνεται ιδιαίτερος στην πραγματικότητα είναι ένας τόπος μικρός, όπως πολλοί άλλοι μικροί τόποι, και με ανθρώπινα χαρακτηριστικά τις ιδιαιτερότητες των ανθρώπων ενός μικρού μέρους. Και αυτές οι ιδιαιτερότητες, που κουβαλάω κι εγώ πια, με διαμόρφωσαν στον άνθρωπο και στον επαγγελματία που είμαι τώρα. Δεν προέρχομαι απλά από μια μικρή κοινωνία. Είμαι προϊόν της.

Οι μικρές κοινωνίες χτίζουν ένα συγκεκριμένο είδος χαρακτήρα και συμπεριφοράς. Κανείς δεν μπορεί -και δε θέλει- να τα κάνει όλα μόνος του. Βασίζεσαι στις ικανότητες των άλλων για να τα φέρεις πέρα και, αναμενόμενα, οι άλλοι βασίζονται σε σένα. Με αυτόν τον τρόπο έρχεσαι κοντά με τους ανθρώπους, τους μαθαίνεις, σε μαθαίνουν και μαθαίνεις και εσύ τον εαυτό σου. Μαθαίνεις και εκτιμάς τις μικρές επιχειρήσεις που ταΐζουν οικογένειες, όπου το μεράκι και η παράδοση έχουν εμφανή επιρροή στο τελικό προϊόν. Μαθαίνεις να είσαι υπεύθυνος, να βγαίνεις μπροστά στην ανάγκη, γιατί δεν μπορείς και δε θες να κρυφτείς. Είσαι μέρος ενός συνόλου και πρέπει να εκτελέσεις τον δικό σου ρόλο. Και πέρα απ’ τις δουλειές έχεις τις ψησταριές στην παραλία τις Κυριακές και τον καφέ στο συνεργείο του χωριού. Και πάνω απ’ όλα έχεις τις νύχτες γεμάτες με τ’ αστέρια, που μόνο στην επαρχία βρίσκεις, και στέκεσαι με αυτούς τους ανθρώπους και μπορείς σιωπηλά να είσαι παρών, χωρίς την ανάγκη να γεμίσεις ένα κενό με λέξεις. Δεν υπάρχει κενό να γεμίσεις. Είναι ο τόπος σου και μέρα με τη μέρα του δίνεις ζωή, όχι μονάχα στη διασκέδαση αλλά και στον κόπο. Συνειδητοποιείς πως η ζωή του τόπου είναι οι άνθρωποι και ο κοινός μόχθος είναι το αμόνι στο οποίο σφυρηλατούνται οι διαπροσωπικές σχέσεις.

Θα μου πεις, τότε, αφού το χωριό σου είναι τόσο ωραίο γιατί έφυγες; Θυμάμαι μικρός να κάνω όνειρα και να νιώθω πως δεν τα χωράει ο κόσμος όλος. Το έχει αυτό η επαρχία, την ανάγκη για όνειρα, την πείνα να φύγεις από εκεί και να δοκιμάσεις και τις προκλήσεις που βρίσκονται αλλού. Και αυτός ο παιδικός ιδεαλισμός για μεγαλύτερα και περισσότερα πράγματα δε φεύγει ποτέ. Οπότε όταν βρέθηκα σε αναζήτηση εργασίας έψαχνα και κάποια χαρακτηριστικά στην εταιρεία όπου θα δούλευα. Ομολογουμένως στην αρχή ήμουν λιγότερο επιλεκτικός λόγω ανάγκης, έμαθα όμως πως δεν είναι εύκολο να βρεις το μέρος στο οποίο ταιριάζεις. Και ενώ η ειλικρίνεια της επαρχίας προέρχεται απ’ την αδυναμία να κρυφτείς, η ευθύτητα της πόλης εξαιτίας της ανωνυμίας αρχίζει να σε επηρεάζει. Με το πέρασμα του καιρού καταλαβαίνεις πως μπορεί να έβγαλες το παιδί απ’ το νησί αλλά δεν έβγαλες το νησί απ’ το παιδί. Με τα χρόνια το αίμα γίνεται κρύο αλλά η φλόγα στην καρδιά δε σβήνει. Τα όνειρα κάνουν τις δυσκολίες να μοιάζουν με προσάναμμα.

Οπότε βρέθηκα να ψάχνω ξανά δουλειά. Και ήξερα τι ήθελα να βρω αλλά επίσης ήξερα τι δεν ήθελα και μερικές φορές το να ξέρεις τι δε θες είναι εξίσου σημαντικό με το να γνωρίζεις τι θες.

Ως κάποιος που γράφει κώδικα, θέλω να δηλώσω το εξής. Το θέμα για μένα δεν ήταν ποτέ να πάω αποκλειστικά σε εταιρεία τεχνολογίας. Ναι, σε μια εταιρεία τεχνολογίας ο δρόμος είναι πιο ομαλός, η δομή πιο σταθερή και οι ρόλοι καθορισμένοι. Με χρονικά περιθώρια για προσαρμογή, με έναν senior για μέντορα που θα σε καθοδηγήσει βάζοντας πρόκληση στη δουλειά σου με σταθερή κλιμάκωση δυσκολίας: σε τρεις μήνες η πρώτη μεγάλη συνεισφορά μπορεί να είναι γεγονός και σε έξι να είσαι production ready. Μέχρι που να είσαι άνετος στη δουλειά και ο διακόπτης της επαγγελματικής σου πορείας γυρνάει από «learn» και πηγαίνει σε «earn». Και εδώ κλοτσάω.

Αν η σταθερότητα είναι αυτοσκοπός, πιστεύω πως ο συγκεκριμένος συμβιβασμός είναι ένας αργός και ύπουλος θάνατος. Αφού εμπειρία είναι αυτό που αποκτάς όταν δεν αποκτάς αυτό που θες, προτιμάω να μαθαίνω. Να μη βρίσκομαι κάπου που θα επαναλαμβάνεται η ίδια δουλειά, αλλά να δοκιμάζω νέα πράγματα καθώς πρέπει να καλύψω κενά που σε μια μεγάλη εταιρεία έχει το ανθρώπινο δυναμικό να τις καλύψει. Να μάθω να δημιουργώ με περιορισμένο μπάτζετ και να ανακαλύψω πώς οι περιορισμοί αυτοί οδηγούν στην εφευρετικότητα.

Πέρα όμως απ’ τα hard skills της θέσης με ενδιαφέρουν πολύ περισσότερο και τα υπόλοιπα. Προσωπικά αντιλαμβάνομαι πως η δουλειά μου, την οποία λατρεύουμε να χαρακτηρίζουμε και να μαρκετάρουμε ως «problem solving», είναι στην πραγματικότητα «people enabling». Αρκετές μικρές εταιρείες, καθώς μεγαλώνουν και αυξάνουν το προσωπικό, τα έσοδα και τον κύκλο εργασιών τους, καλούνται να αντιμετωπίσουν αυξανόμενο φόρτο. Και αφού τα σύγχρονα προβλήματα απαιτούν και σύγχρονες λύσεις, στρατολογούν την τεχνολογία για να τα φέρουν εις πέρας. Και εδώ καλείσαι να δώσεις λύσεις. Και το δυσκολότερο κομμάτι δεν είναι η έλλειψη πόρων ή τα workflows που πρέπει να αλλάξουν γιατί σχεδιάστηκαν με την τεχνολογία ως after thought. Το βασικό πρόβλημα είναι η κατανόηση των βασικών θεμάτων που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι και η σωστή επικοινωνία. Δεν έχει σημασία πόσο καλός είσαι στο τεχνικό κομμάτι αν δεν μπορείς να μιλήσεις, να καταλάβεις, να νιώσεις.

Και κάπου εδώ ήρθε η Up Hellas. Είναι μια μικρή εταιρεία, μια εταιρεία που μεγαλώνει, εταιρεία που χρειάζεται την τεχνολογία για να κάνει τα επόμενά της βήματα. Και είναι μέρος που έχει καταφέρει να συγκεντρώσει ένα υπέροχο σύνολο ανθρώπων για να πετύχει τους στόχους της. Θα βρεις τους ανθρώπους που είναι εδώ απ’ το ξεκίνημα της εταιρείας, που τη θεωρούν δικό τους παιδί και που την έζησαν σε όλα της τα στάδια. Θα βρεις τους έμπειρους ανθρώπους που γι’ αυτούς η Up δεν είναι το «πρώτο τους ροντέο» αλλά μια νέα πρόκληση σε μια μακρά καριέρα. Θα βρεις ανθρώπους για τους οποίους η Up είναι η πρώτη τους επαγγελματική στέγη, που τους γαλούχησε, τους δίδαξε αξίες και αποτέλεσε τον βατήρα για να εκτοξευθούν προς τα όνειρά τους. Θα βρεις μια κουλτούρα που αγαπά τις διαφορετικές προσεγγίσεις, που επιτρέπει στους ανθρώπους να δοκιμάζουν νέα πράγματα, τους δίνει την ευκαιρία να γίνουν καλύτεροι και να εξελιχθούν, να κάνουν λάθος και να μάθουν απ’ αυτό. Θα βρεις επίσης και το μέρος που γνωρίζουν να περνούν καλά. Που διοργανώνουν events για team bonding, που φέρνουν σπιτικό φαγητό στο γραφείο για να μοιραστούν, που κανονίζουν για ποτά μετά το γραφείο. Θα βρεις το μέρος όπου οι άνθρωποι είναι η καρδιά της εταιρείας.

Θα βρεις και εμένα πλέον εκεί, που βρήκα τον τόπο μου.

Μόλις είχε περάσει ο μήνας στην εταιρεία όταν μου δόθηκε η ευκαιρία να επισκεφτώ το μέρος μου. Χειμώνας στο νησί δεν ακούγεται και δεν είναι η καλύτερη ιδέα, εκτός αν είσαι τυχερός σαν εμένα και σε περιμένουν άνθρωποι σαν αυτούς που αγαπώ να λέω φίλους μου. Με την πρώτη ευκαιρία λοιπόν μαζευτήκαμε όλοι μαζί, ο ξυλόφουρνος έκαιγε, το φαγητό μαγειρευόταν και μια σειρά από μάτια με κοίταζαν καθώς περίμεναν να τους πω πώς τα περνάω στην εταιρεία όπου δουλεύω. Ψάχνω τις λέξεις, πίνω μια γουλιά καφέ, κοιτάζω τη φωτιά που χορεύει.

Ξεκινάω:

«Που λες, δεν είναι η εταιρεία, είναι οι άνθρωποι».

Του Σταύρου Βέργου, Τech Βusiness Analyst της σούπερ ομάδας μας!