Από την Κωνσταντίνα Καζάκου, HR Generalist στην Up Hellas.
Δεν είναι ότι δεν υπάρχουν υποψήφιοι. Είναι ότι οι προτεραιότητές τους έχουν αλλάξει. Σήμερα οι άνθρωποι αξιολογούν έναν εργοδότη όχι μόνο για το τι προσφέρει οικονομικά, αλλά για την εμπειρία που υπόσχεται στην καθημερινότητά τους. Η αγορά έχει επίσης αλλάξει και μαζί της, οι ερωτήσεις που ακούμε σε κάθε συνέντευξη.
Όταν κάνεις συχνά συνεντεύξεις, αρχίζεις να παρατηρείς μοτίβα. Δεν μιλάω για το αν κάποιος έχει καλό βιογραφικό ή δυνατά soft skills – μιλάω για το τι πραγματικά ψάχνουν οι άνθρωποι από μια δουλειά.
Πρώτο φίλτρο για τους περισσότερους είναι το πώς “νιώθουν” για την εταιρεία. Αν νιώσουν οικειότητα, αν μπορούν να φανταστούν τον εαυτό τους μέσα σε αυτήν την ομάδα, τότε ξεκινά πραγματικά η κουβέντα.
Τον τελευταίο καιρό, σε αρκετές συνεντεύξεις, άκουσα σχόλια που μου έμειναν:
«Έκανα apply στην Up Hellas γιατί σας παρακολουθώ στα social media και φαίνεται ωραίο το κλίμα που έχετε. Βλέπω ότι περνάτε καλά και νοιάζεστε για τους εργαζομένους σας».
«Χαίρομαι πολύ για το offer, κυρίως γιατί αισθάνθηκα οικεία στη συνέντευξη, νιώθω ότι ταιριάζω στην ομάδα».
Αυτό από μόνο του λέει πολλά. Οι άνθρωποι δεν ψάχνουν απλώς έναν εργοδότη, ψάχνουν ένα περιβάλλον στο οποίο θα νιώθουν καλά. Αυτό είναι κάτι που δεν επικοινωνείται μόνο με bullet points σε μια αγγελία. Φαίνεται από το πώς μιλάς, πώς απαντάς, τι εκπέμπεις προς τα έξω, πώς κινείσαι εσωτερικά.
Πολλοί έχουν ακόμα την ψευδαίσθηση ότι η εταιρεία είναι αυτή που αξιολογεί. Η αλήθεια είναι πως ο κάθε υποψήφιος κάνει εξίσου τη δική του αξιολόγηση. Και αυτό που θα δει ή θα αισθανθεί στα πρώτα λεπτά μόλις μπει στα γραφεία σου, μετράει.
Αφού “δέσουν” με την κουλτούρα, η επόμενη ερώτηση σχεδόν πάντα είναι:
«Αν μπω στην εταιρεία, θα έχω τη δυνατότητα να εξελιχθώ;»
Και ειλικρινά, καταλαβαίνω απόλυτα γιατί ρωτούν. Σε εμάς, όπου είναι εφικτό, προσπαθούμε να καλύψουμε νέες θέσεις εσωτερικά. Αυτό δείχνει εμπιστοσύνη στους ανθρώπους μας και δίνει προοπτική. Όπως επίσης και το γεγονός ότι επενδύουμε αρκετά στο κομμάτι του training των ανθρώπων μας (είτε σε soft skills είτε σε πιο tech κομμάτια). Είναι κάτι που ενώ ουσιαστικά δεν υπάρχει στο offer, θέλω να το επικοινωνώ γιατί το θεωρώ πολύ σημαντικό.
Το να ξέρει κάποιος ότι υπάρχει διάθεση για mentoring, feedback και ανάπτυξη – όχι μόνο στις ετήσιες αξιολογήσεις – είναι ισχυρό κίνητρο.
Η επαγγελματική εξέλιξη από μόνη της δεν αρκεί.
Ιδιαίτερα σε νεότερες γενιές και tech ρόλους, η ευελιξία θεωρείται αυτονόητη. Το remote working, έστω και σε κάποια μορφή, είναι βασική προϋπόθεση. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό.
Η ευελιξία είναι πια μέρος της συνολικής φροντίδας για τον εργαζόμενο – της ισορροπίας ανάμεσα στη δουλειά και την προσωπική τους ζωή.
Και, δυστυχώς, βλέπουμε πολλούς ανθρώπους να έρχονται από περιβάλλοντα εξουθένωσης:
«Δούλευα 12 ώρες τη μέρα, και Σαββατοκύριακα» μου είχε πει ένας υποψήφιος πριν μερικούς μήνες, «Δεν έχω πρόβλημα να δουλέψω όσες ώρες χρειαστεί» είχε πει ένας άλλος.
Όταν τους εξηγώ πως σε εμάς το work-life balance είναι βασική αρχή, συχνά εκπλήσσονται – κάποιες φορές μάλιστα δείχνουν και δυσπιστία.
Αυτό που εντυπωσιάζει συχνά τους υποψηφίους δεν είναι τα μεγάλα λόγια. Είναι τα απλά καθημερινά πράγματα. Τα πρωινά στο γραφείο, οι εταιρικές λύσεις wellness όπως είναι η συνδρομή άθλησης Fitpass της Up Hellas. Αυτές είναι ερωτήσεις που επανέρχονται ξανά και ξανά.
Κάτι που επίσης παρατηρώ σταθερά είναι πως, όταν οι υποψήφιοι μου περιγράφουν το δικό τους “ιδανικό πακέτο”, σχεδόν πάντα – πέρα από τον μισθό – αναφέρονται σε κάρτες σίτισης. Όχι ως κάτι extra, αλλά ως βασική προσδοκία.
Και δεν είναι τυχαίο αφού σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα της KPMG Greece , 9 στους 10 εργαζομένους ζητούν παροχές σίτισης από τον εργοδότη τους.
Αυτά τα μικρά πράγματα δεν είναι απλώς κάτι επιπλέον που ζητάνε. Είναι σημάδια ότι νοιαζόμαστε για την καθημερινότητα των ανθρώπων μας.
Και τελικά, η καθημερινότητα είναι αυτή που παίζει μεγαλύτερο ρόλο από τον τίτλο της θέσης. Αυτά τα επιπλέον στοιχεία είναι συχνά εκείνα που καθορίζουν τη συνολική εμπειρία και συχνά, κάνουν τη διαφορά στο αν κάποιος θα πει το “ναι”.
Σήμερα οι υποψήφιοι αξιολογούν μια εταιρεία ολιστικά. Δεν αρκεί να υπάρχουν διαθέσιμες θέσεις, χρειάζονται ουσιαστικοί λόγοι για να επιλέξει κάποιος να ενταχθεί στην ομάδα σου. Περισσότερο από ποτέ, οι άνθρωποι δίνουν σημασία στο πώς θα είναι η καθημερινότητά τους στη δουλειά: τι ευελιξία θα έχουν, πόσο θα τους στηρίξει η εταιρεία στην ισορροπία δουλειάς και προσωπικής ζωής, τι είδους παροχές θα κάνουν τη διαφορά στην πράξη και όχι μόνο στα λόγια.
Αν υπάρχει κάτι που θα συμβούλευα κάθε εταιρεία του σήμερα, είναι να πάψει να βλέπει την πρόσληψη ως απλή κάλυψη θέσεων. Να χτίζει κουλτούρα, δομές και εμπειρίες που κάνουν έναν υποψήφιο να πει «αξίζει να είμαι εκεί» – και να το εννοεί.
